Ik hou persoonlijk veel van fotografie, en al ben ik dan geen natuurtalent, in zo’n verrukkelijk mooie omgeving als de Sinaï is het niet echt moeilijk om toch wel eens een plaatje te schieten waarvoor je je niet hoeft te schamen.
...
...
Als ik door de woestijn rondbanjer - te voet of op een kameel - of wanneer ik in het Hooggebergte van Catherina klim, vind ik het prettig om mijn handen vrij te houden. Daarom fotografeer ik daar altijd met een compact camera: zo’n kleintje die niet groter is dan een pakje sigaretten en die in je broekzak past. Handig. Tot kort geleden was dat met een Ixus, en daar was ik heel tevreden over. Deze foto’s zijn daar trouwens mee genomen. Die camera is nu helaas niet meer, gesneuveld eind november 2009 toen ik voor het laatst in mooi Sinaï was. Mijn liefje kwam later ook naar Egypte, maar de Panasonic die hij voor me had meegebracht, en die ik kort daarvoor had aangeschaft voor zijn groot zoomvermogen (x10: leuk voor portretten), heeft het toen óók begeven.
Twee camera’s in twee weken: the curse of the photographer…
Gelukkig staat al dat moois op mijn netvlies gebrand, en dat kan niemand me ooit afnemen!
...
...
Wat ik altijd ontzettend leuk vind is kinderen fotograferen. De bedoeïenen jongens en meisjes uit wadi Garaba bijvoorbeeld, in het Hooggebergte van St Catherine, vinden het absoluut fan-tas-tisch om voor de lens te pauzeren. Iedere keer als ik er naartoe ga laat ik foto’s afdrukken van de keer daarvoor, om aan ze uit te kunnen delen. Een groot feest! Ze zien ons meestal al uit de verte naderen, en als je aankomt in de nederzetting rennen ze met hun allen op je af, de wat oudere met hun kleinere broertjes en zusjes in de armen. “Soera, soera!” Foto, foto!
Vervolgens wordt er dan gepauzeerd, meestal heel statisch en met de zojuist gekregen afdruk in hun handjes. Dat zijn van die ontzettend mooie momenten, heerlijk! Ook leuk dat je de kinderen op die manier groot ziet worden.
...
...
Bij volwassen vraag ik uiteraard altijd toestemming om een portret te maken. Soms wel jammer als je net “dat” moment hierdoor misloopt: die fractie van een seconde waarop de compositie perfect is en het licht klopt. Weg spontaneïteit, maar je moet mensen en gebruiken respecteren…
Over het algemeen doen mannen er niet echt moeilijk over als je het hun vraagt. Bij vrouwen ligt dat anders, en ze moeten je vaak eerst leren kennen om te accepteren vereeuwigd te worden. Een kwestie van vertrouwen. De kat uit de acaciaboom kijken…
...
...
Als ik bedoeïenen fotografeer laat ik altijd even de foto kijken op het beeldschermpje van mijn compact camera. Dat vinden ze meestal fantastisch: ze zien vaak toeristen eindeloos plaatjes schieten, maar de foto’s zelf zien zij nooit. Dat “even” laten zien (soms gaat de camera dan van hand tot hand) is uiteraard niet bevordelijk voor je accu, vooral als je in een omgeving zit zonder elektriciteit, maar je maakt er wel de mensen blij mee.
De bedoeïenen zijn soms best wel nieuwsgierig, en als je een stapeltje afdrukken in je handen hebt moet iedereen ze bekijken en commentariëren, onder veel grapjes en gelach. Vooral in de wat afgelegen gebieden.
...
...
Een tijdje geleden heb ik een bedoeïenenvrouw heel gelukkig gemaakt. Ik had foto’s bij me, en toen ik ze liet zien vertelde ze me met blije ogen dat haar broer Ramadan op een van de afdrukken stond. Hij woont met zijn familie een paar valleien verderop, en de laatste jaren zag ze hem niet veel meer. Ik heb haar die foto gegeven. Toen ging ze spontaan voor de lens staan, uiteraard met de zojuist gekregen foto in haar handen. En ik kreeg opdracht om de foto die ik zo van haar ging maken aan haar broer te laten zien. Ze straalde helemaal.
...
...
Wat later kocht ik een heel mooi stukje handwerk bij haar voor een bespottelijk lage prijs. Ik vind het altijd belangrijk om een bijdrage te doen aan een locale micro-economie die dat hard nodig heeft, en dat handwerk is voor de bedoeïenenvrouwen de enige bron van inkomsten. Toch voelde ik mij toch wel iets bezwaard om zó weinig te hoeven betalen voor die mooie brede ceintuur met kraaltjes. Uren en uren priegelwerk......
...
De mooie, met rocaillekraaltjes vervaardigde ceintuur hangt sindsdien aan de muur van mijn woonkamer en ik geniet er iedere dag van wanneer ik thuis ben. Hij is voor mij des te mooier omdat er een geschiedenis aan vastzit. Als ik er naar kijk denk ik aan die dame én aan haar broer.
Wat een foto allemaal niet teweeg kan brengen!
Posts
Leuk verhaal van die ceintuur.
BeantwoordenVerwijderenMooie foto's ook!
Dank je wel!
BeantwoordenVerwijderenTijdens de reizen ontmoet je echt hele lieve mensen en kom je op schitterende plekken.
Wat leuk dat je de foto's mooi vind!