Inspirerende natuurreizen in zuid Sinai (Egypte)

Ontdek een schitterend en afwisselend natuurgebied
Ontmoet gastvrije bedoeienen en fascinerende kamelen
Onthaast in een oase van rust, ruimte en mooi weer
Ontspan... en keer volledig opgeladen terug naar huis!

Hoge bergen, een betoverende woestijn, de Rode zee...

www.feel-the-desert.com

dinsdag 16 november 2010

Dagelijks leven in de Sinaï: Eid, het offerfeest

Vandaag is het Eid, het grote offerfeest.
...
...
Het begon vanochtend vroeg met een bijzonder gebed in de moskee, al om tien voor zes. 
De mannen hebben tot half zeven een ritmisch, bijna hypnotiserend lied gezongen. 
Heel repetitief, alsof ze in een soort trance waren. Het klonk wel liefdevol... 
De dag van tevoren waren er fotokopieën gemaakt zodat iedereen dit jaar mee kon zingen zonder zich te vergissen.
...
 ...
Uiteraard was ik er niet bij: deze dienst was uitsluitend voor mannen bestemd. 
De vrouwen bidden thuis. 
En ik lag nog lekker in mijn bedje te luisteren!

Dit is een soort Nieuwjaar, je wenst iedereen een jaar lang vol voorspoed en geluk.
Mensen dragen feestkleding of spik-splinter nieuwe kleren, meisjes hebben kleurrijke strikken in hun haar, kinderen spelen met hun nieuw speelgoed. 
...
...
Ze zijn gelukkig, dit is feest én ze zijn met vakantie.
De scholen, banken, winkels zijn een paar dagen gesloten: 5 dagen lang is het feest.
Ik heb ook besloten vandaag vrij te nemen... dus heb ik tijd om deze blogpost te schrijven! ;-))

Veel mensen slachten zelf een dier. Andere gaan naar de slager. 
Een hele belevenis: het dier moet eerst gekozen worden.  
Dat is nog een flinke opgave en men neemt er uitgebreid de tijd voor. 
De dieren worden kritisch bekeken en vergeleken, ook liefdevol geaaid!
 ...
...
Mijn Egyptische gastheer gaat zelfs een rondje op het dier rijden om te kijken hoe sterk het is! Dan is de keuze eindelijk gemaakt, het dier wordt weggesleept en wil helemaal niet meewerken. 
Tja, zou ik ook niet doen!
...
...
Meerdere mannen hangen hem in een weegschaal door middel van een touw. 
Dit gaat heel geroutineerd. 65,5 kilo!
...
...
Dan komt de slager in actie. Er ligt veel bloed op de grond en ik heb het niet over de vliegen (veel!) en de lucht (no comment...).
Met vrouw en kinderen wordt ik teruggebracht naar het huis terwijl de zonen wachten tot het slachten en het wassen van het vlees gebeurd is. En dat gaat snel, nog geen uurtje later komen de jongens thuis met een hele grote tas vol met vlees.  
Dit was zo'n 60 minuten geleden nog een levend dier...
 ...
...
Dan verdwijnt moeder de vrouw in de keuken en begint te snijden en te koken...
...
...
Het ontbijt wordt bereid: lever. 
Een van de weinige dingen die ik niet lust, een kindertrauma...
Hoe kom ik hier onderuit? En dat nog wel op een nuchtere maag?
Ondertussen wordt er heel wat afgebeld. Iedereen wenst elkaar een jaar vol geluk.

Het vlees wordt in drie porties verdeeld. Een deel voor de familie, een voor vrienden en een voor de armen. Dit feest mag wel barbaars lijken in onze ogen maar voor veel arme mensen is dit een geschenk. 
Voor een keertje kunnen zij van een goede maaltijd met vlees genieten.

Uiteindelijk blijkt dat de Arabische gewoonte om uit één grote schaal te eten voordelen heeft.  Zo kan je bijvoorbeeld de stukjes lever makkelijk negeren en de rest wel lekker opeten!
Vanavond op het menu: soep en vlees. En morgen, en overmorgen, en over overmorgen... 

Eid mubarrak! Moge u hele jaar gelukkig zijn.

maandag 15 november 2010

Slow food... in de Sinaï woestijn

Slow food is in de westerse wereld ineens weer een nieuwe levensstijl.
Her-ontdekken wat we eigenlijk altijd al hebben geweten maar zijn verloren in de loop der jaren.
Een tegenreactie op het fast food, mens sana in corpus sana....
Tja, goed voor jezelf zorgen, gezond en (h)eerlijk eten is weer in!

Hier in de Sinaï ligt het heel anders: men heeft eigenlijk nooit anders gekend. Dan heb ik het uiteraard niet over de super toeristische plekken aan de Rode zee of de "all inclusive resorts" die niet aan mij besteed zijn. Nee, ik wil het hier hebben over de traditionele manier van koken van de bedoeïenen, de nomaden die in de woestijn leven en trekken. Want die keuken is sinds vele decennia weinig veranderd.
Op een houtvuurtje kan je toch geen fast food  maken?
...
...
Het is op zichzelf een spektakel om te zien hoe de bedoeïenen met een vuur omgaan en dat magistraal kunnen manipuleren. In een kampvuur tref je vaak meerdere temperaturen aan: een plek om te koken en te garen, een ander om zachtjes te laten pruttelen of warm te houden.

Tijdens de woestijntochten van feel-the-desert zal je merken dat het koken meestal een groepsgebeuren is. Er is weliswaar een kok maar de overige bedoeïenen bemoeien zich ook met wat er op het vuur staat. Iedereen heeft wel een mening: een beetje meer zout, nu de kruiden in de pan, wat meer water, doe het vuur wat hoger... Ook is opmerkelijk hoe hygiënisch de bedoeïenen met het voedsel omgaan.
...
 ...
En dan pruttelt het nog een tijdje lekker door in die pan. Haast moet je niet hebben uiteraard, maar hier in de woestijn en in de Sinaï leef je toch echt in een heel ander ritme dan wij zijn gewend.
En... ineens heb je een overvol bord voor je neus (een gast mag toch niet tekort komen?). Dat smaakt altijd heer-lijk! Nooit aangebrand, precies gaar, gekruid en zout zoals het hoort.
...
...
Hier verstaat men nog de kunst om met verse groenten en gezonde producten een heerlijk gerecht te serveren. Iedere dag weer! Puur genieten...
Wat mij al jaren fascineert is het gemak waarmee de bedoeïenen dag na dag in de woestijn koken, gezien de primitieve omstandigheden, 's avonds vaak zelfs zonder licht. En... zonder dat je ooit een korreltje zand in je mond krijgt!
...
...
En last but not least, wat ook heerlijk is... is dat er na zo'n smakelijke maaltijd ook voor je wordt afgewassen.
Tijdens de woestijntochten van feel-the-desert hoef je dus alleen maar te genieten en jezelf laten verwennen.
Heerlijk, nietwaar? Wat is het leven toch weer mooi...
...
...
Heb je ook zin om een keer mee te komen op een mooi avontuur? Kijk op de website voor de vertrekdata en de verschillende reisbeschrijvingen (met of zonder yoga, meditatie...):

vrijdag 5 november 2010

Vrijdag ochtend in St Catherine

Vandaag is het vrijdag, gebedsdag voor de moslims.
Dat is onze zondag: de scholen zijn dicht, veel mensen werken niet.

Ik zit nu op het terrasje van het koffiehuis, in het centrum van het dorp.
Sorry, geen dorp, ik moet zeggen: de stad. St Catherine is de snelst groeiende stad in heel Egypte op dit moment. En dat brengt ook heel wat problemen met zich mee in een samenleving waar bedoeïenen en Egyptenaren niet altijd door een deur kunnen...
Terwijl ik zit te genieten van een heerlijk kopje wilde muntthee stroomt het plein langzaam vol met mannen in lange gewaden en gekleurde hoofddoeken: wit, paars, rood geblokt... Er wordt heel wat gepraat. En men zegt dat vrouwen kletskousen zijn?
Van tijd tot tijd komt een bekende me even gedag zeggen. 

Het is ondertussen na elven. Dan sluiten ineens de winkeltjes, de rolluiken gaan omlaag. De muezzin roept de gelovigen op om naar de moskee te komen, net aan de andere kant van het pleintje waar ik zit. De oproep tot het gebed wordt met een schitterende, pure stem gezongen. Dit is geen opgenomen lied, er zit iemand met een ongelooflijk mooie stem achter de microfoon, de emotie spat er van af. Prachtig om naar te luisteren! Het lied wordt met vlagen door de wind meegevoerd.

Ik geniet van de heerlijke smaakvolle thee, van het zonnetje, van het lied, van dit bijzonder moment.
Allahoe akbar weergalmt door de bergen.

En dan ineens is het stil op het plein en is iedereen verdwenen: het gebed is begonnen.