Vrijdag ochtend in St Catherine

Vandaag is het vrijdag, gebedsdag voor de moslims.
Dat is onze zondag: de scholen zijn dicht, veel mensen werken niet.

Ik zit nu op het terrasje van het koffiehuis, in het centrum van het dorp.
Sorry, geen dorp, ik moet zeggen: de stad. St Catherine is de snelst groeiende stad in heel Egypte op dit moment. En dat brengt ook heel wat problemen met zich mee in een samenleving waar bedoeïenen en Egyptenaren niet altijd door een deur kunnen...

Terwijl ik zit te genieten van een heerlijk kopje wilde muntthee stroomt het plein langzaam vol met mannen in lange gewaden en gekleurde hoofddoeken: wit, paars, rood geblokt... Er wordt heel wat gepraat. En men zegt dat vrouwen kletskousen zijn?
Van tijd tot tijd komt een bekende me even gedag zeggen. 

Het is ondertussen na elven. Dan sluiten ineens de winkeltjes, de rolluiken gaan omlaag. De muezzin roept de gelovigen op om naar de moskee te komen, net aan de andere kant van het pleintje waar ik zit. De oproep tot het gebed wordt met een schitterende, pure stem gezongen. Dit is geen opgenomen lied, er zit iemand met een ongelooflijk mooie stem achter de microfoon, de emotie spat er van af. Prachtig om naar te luisteren! Het lied wordt met vlagen door de wind meegevoerd.

Ik geniet van de heerlijke smaakvolle thee, van het zonnetje, van het lied, van dit bijzonder moment.
Allahoe akbar weergalmt door de bergen.

En dan ineens is het stil op het plein en is iedereen verdwenen: het gebed is begonnen. 

feel-the-desert