Vrijdag 11 februari... Een dag die in alle geschiedenisboeken zal komen!
Na zo'n 30 jaar én 18 spannende dagen is het toch eindelijk zover: Hosni Mubarak geeft gehoor aan het Egyptische volk en stapt op.
Vandaag had ik bezoek dus stond de televisie uit. Het is dat ik toevallig vanavond de buis even aanzette toen mijn bezoek weer weg was... anders was het hele gebeuren totaal aan me voorbij gegaan!
Wat een feest op Tahrir square! Wat een blijheid en positieve energie! Het straalt alle kanten uit. Zo heerlijk! Fantastisch! Ik zit nu, al schrijvend, nog steeds voor de televisie en geniet er met volle teugen van. Ik weet niet hoe morgen eruit zal zien maar vanavond overheerst de hoop en dat mooie, broederlijke gevoel. Schitterend!
Een pagina is voorgoed omgedraaid, nu de volgende schrijven... En ik hoop van harte dat individuele vrijheid daar met reuze grote letters op komt te staan. En nog zo ontzettend veel meer...
Van tijd tot tijd zet ik het geluid van de televisie heel even uit. Hoor ik iets op straat? Nee, niets. Bij mijn Egyptische buren? Ook niet. Hier in Nuweiba Medina is het stil. Bijna doodstil. Want op een paar spelende kindertjes na en het geluid van blaffende honden in de verte zijn de straten in het centrum leeg. Geen feest, geen blije mensen, geen toeterende auto's. Zoals ik in eerdere berichten op dit blog heb geschreven zijn de afgelopen 18 dagen rustig en stil geweest. Zuid Sinaï mag dan politiek gezien bij Egypte horen, in de feiten ligt het iets genuanceerder...
Zodra ik het aftreden van Hosni Mubarak op televisie hoor neem ik mijn telefoon en bel een van de bedoeïenenvrienden op die zonet de deur uit zijn gestapt. Weet je het nieuws al? Hij is afgetreden roep ik blij! Ik krijg een beetje angstige, bijna boze reactie van de andere kant: 'dit moet je niet via de telefoon vertellen'. Ja, er is nog een hele lange weg te gaan om drie decennia dictatuur en noodwet te verzachten...
Ik denk aan morgen en aan de nabije toekomst. De overgangsperiode tot vrije verkiezingen zal waarschijnlijk niet altijd even makkelijk zijn... maar wat een gigantische stap is vandaag gezet op de weg naar vrijheid en democratie! Ik hoop - uit het diepste van mijn hart - dat het land één blijft en dat de economie weer heel snel op gang komt. Dat de prijzen niet langer blijven stijgen en dat de normale mensen weer hun basale behoeften kunnen vervullen.
En natuurlijk hoef ik hier niet aan toe te voegen dat voor de bedoeïenen uit Zuid Sinaï dit betekend dat er weer heel snel toeristen komen.
Dus ja, aarzel vooral niet: je bent echt van harte welkom in mooi, zonnig Sinaï!
Na zo'n 30 jaar én 18 spannende dagen is het toch eindelijk zover: Hosni Mubarak geeft gehoor aan het Egyptische volk en stapt op.
Vandaag had ik bezoek dus stond de televisie uit. Het is dat ik toevallig vanavond de buis even aanzette toen mijn bezoek weer weg was... anders was het hele gebeuren totaal aan me voorbij gegaan!
Wat een feest op Tahrir square! Wat een blijheid en positieve energie! Het straalt alle kanten uit. Zo heerlijk! Fantastisch! Ik zit nu, al schrijvend, nog steeds voor de televisie en geniet er met volle teugen van. Ik weet niet hoe morgen eruit zal zien maar vanavond overheerst de hoop en dat mooie, broederlijke gevoel. Schitterend!
Een pagina is voorgoed omgedraaid, nu de volgende schrijven... En ik hoop van harte dat individuele vrijheid daar met reuze grote letters op komt te staan. En nog zo ontzettend veel meer...
Van tijd tot tijd zet ik het geluid van de televisie heel even uit. Hoor ik iets op straat? Nee, niets. Bij mijn Egyptische buren? Ook niet. Hier in Nuweiba Medina is het stil. Bijna doodstil. Want op een paar spelende kindertjes na en het geluid van blaffende honden in de verte zijn de straten in het centrum leeg. Geen feest, geen blije mensen, geen toeterende auto's. Zoals ik in eerdere berichten op dit blog heb geschreven zijn de afgelopen 18 dagen rustig en stil geweest. Zuid Sinaï mag dan politiek gezien bij Egypte horen, in de feiten ligt het iets genuanceerder...
Zodra ik het aftreden van Hosni Mubarak op televisie hoor neem ik mijn telefoon en bel een van de bedoeïenenvrienden op die zonet de deur uit zijn gestapt. Weet je het nieuws al? Hij is afgetreden roep ik blij! Ik krijg een beetje angstige, bijna boze reactie van de andere kant: 'dit moet je niet via de telefoon vertellen'. Ja, er is nog een hele lange weg te gaan om drie decennia dictatuur en noodwet te verzachten...
Ik denk aan morgen en aan de nabije toekomst. De overgangsperiode tot vrije verkiezingen zal waarschijnlijk niet altijd even makkelijk zijn... maar wat een gigantische stap is vandaag gezet op de weg naar vrijheid en democratie! Ik hoop - uit het diepste van mijn hart - dat het land één blijft en dat de economie weer heel snel op gang komt. Dat de prijzen niet langer blijven stijgen en dat de normale mensen weer hun basale behoeften kunnen vervullen.
En natuurlijk hoef ik hier niet aan toe te voegen dat voor de bedoeïenen uit Zuid Sinaï dit betekend dat er weer heel snel toeristen komen.
Dus ja, aarzel vooral niet: je bent echt van harte welkom in mooi, zonnig Sinaï!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten